چقدر صدایت کنم ...

چقدر برایت دلتنگی کنم ...

شعرهایم دارند تمام میشوند ...

مثل خودم که از دلتنگی میمیرم ...

اینهمه شعرهای عاشقانه برایت سرودم ...

عاشقانه هایم همه برای تو بودند ...

نمیدانم ؟ چرا نمیخوانی !!!

چرا بر نمیگردی ؟ بگو؟ برای با تو ماندن

تا کجا باید سفر کنم ؟ ...پیشم نمیمانی باشد

تنها کسی که نفسم به نفسش بند بود ...

از تو نمیگذرم ...

خیلی دلتنگ شعرهایم هستند

چون شعرهایم در وجود تو تجلی پیدا میکنند

تو که نباشی به چه دردی میخورند ...

زین همه خواهش بی جا و تباه

می روم تا ز تو دورش سازم

زتو ای جلوه ی امید محال

می برم زنده به گورش سازم

تا از این پس نکند یاد وصال

ناله می لرزد می رقصد اشک

آه بگذار که بگریزم من

از تو ای چشمه ی جوشان گناه

شاید آن به که بپرهیزم من

به خدا غنچه ی شادی بودم

دست عشق آمد وازشاخم چید

شعله ی آه شدم صد افسوس

که لبم باز بر آن لب نرسید

عاقبت بند سفر پایم بست

می روم خنده به لب خونین دل

می روم از دل من دست بدار

ای امید عبث بی حاصل
_{(فروغ فرخزاد)}